مسافر جاده عاشقی

دیرگاهست و تابش بیراهه ها بیداد می کند...نور ازلی و ابدی شاهراه زندگی را روشن می کند...و من در میان خار و خس جاده قدم بر می دارم.ماه چه غریبانه می تابد...باد چه غریبانه می پوید...و شب چه ناشیانه دامن گشوده بر تپه های دوردست...و ستاره ها آن چنان قریبند که هوس می کنی دست دراز کنی و آنها را بچینی...صدای زوزه ی گرگها ترسی بی پایان بر دل می اندازد...انگار جاده تا بی نهایت زندگی ادامه دارد...و آن دورها سرشار از ابهام غریبیست...
و من مسافر جاده ی عاشقی, منتظر پریدن جرقه ی لبخندی از آتش لبهای معشوق گرم می پویم
و نظر انداختن در چشمان او را زیر سایه ی آن بالاترین و در شهود ماه و شهادت آسمان طلب می کنم...سحرگاه است همسفر مسافر جاده ی عشق شو و همپای باد صبا...